Siz Nereye? Ömer Faruk31 Temmuz 2013 Çarşamba 0 yorum

   Yolculuklarımı genellikle tren ile yaparım. Bir çok yönden daha iyi. Öncelikli olarak fiyatı daha uygun. Otobüs firmalarının yarı fiyatı neredeyse. Ee nerede ucuz orada öğrenci. İkinci olarak sıcaklığı, sohbetleri güzel. Kaybetmeye başladığımız o "sıcak Türk milleti" oluşumuzun hala yaşadığı yerler. Mesela 9. Sınıfta tren ile Aydın yolunu git gel yapmaya başlamamın ilk zamanlarında yanıma oturan bir abla ile yol boyunca muhabbet etmiş, arkadaş olmuştuk. Sonraları tren yolculuğundan tren yolculuğuna olan bir dostluğumuz olmuştu. Bazen tren o kadar kalabalık olur ki ayakta duracak yeri bile zor bulursunuz. O zamanda mimikler ile anlaşırsınız. Bu yüzden trenleri seviyorum.

   Yine tren ile Manisa'ya gidiyorum geçenlerde. Hemen arkamda dörtlü koltuk var - bir vagonda 2 adet oluyor bundan - . 4 tane teyze oturmuş. Birbirlerini hiç tanımıyorlar. Belki bir daha da görmeyecekler. İlk başta oturuyorlar sessizce. Birinin o cümleyi söylemesini bekliyorlar. Çok uzun da sürmüyor bu bekleyiş zaten. Birden birisi atılıyor "Siz nereye?". Birisisnin gittiği yerde öbürünün kardeşi oturuyor, onun eltisi bunun yeğeniyle komşu, neler neler çıkıyor. Kültürleri çok farklı insanlar normalde. Birisi Manisa'nın bir ilçesinde öbürü Diyarbakır'ın bir ilçesinde. Birbirine çok uzak iki farklı il, iki farklı kültür. Ama buluşacak, kaynaşacak bir nokta her zaman var. Birisi "Benim abimde Diyarbakırlı birisini sevdi, onla evlendirdik" diyor. "Her yer bizim doğusu batısı mı var" diye konu bağlanıyor. Bu muhabbet yolculuk boyunca devam ediyor. İkisinin evi birbirine yakın çıkıyor. Gider geliriz birbirimize diye sözleşiliyor. Gruptan eksilen bir kişi hayırlı yolculuk duaları vedalaşıp gidiyor, kırk yıllık ahbap gibi. Eksilen yeri dolduran yeni teyzenin de muhabbete katılması çok sürmüyor.
   Şimdi "bütün yolculuk boyunca teyzeleri mi dinledin, ayıp" diyeceksin biliyorum sevgili okur. Ancak bu bizim milletimizin en güzel yanlarından birisi. Gün geçtikçe kaybettiğimiz bir yanımız. Büyük şehirlerdeki yolcu otobüslerindeki soğukluk, kimsenin başkasının suratına bakmadığı, kendinden başkasını düşünmediği o ortamlardan sonra, bu sıcak ve şirin tabloyu görmek içimi rahatlattı sevgili okur. Hala aynı Türk Milletiyiz biz dedim. Hala bir yerlerde var bu güzellikler. Ve bunlar devam ettikçe feriştahı gelse bölemez, ayıramaz bizi. "Her yer bizim, her yer Türkiye toprağı, hepimiz bu vatanın çocuklarıyız" diyen teyzelerimiz, amcalarımız ve inşallah gençlerimiz oldukça bize hiçbir şey olmaz.
   Yolculuğumun yarısına geldim henüz. Teyzelerde indi sırasıyla. Yeni birileri oturdu oraya. Onlarda da o meşhur cümle söylenir birazdan. Ama benim uykum geldi biraz. Zaten güzel duygular içerisindeyim, içim biraz daha rahatladı. Şöyle huzurluca uyuyayım bunu kimse bozmadan.
   Sevgi ile.
Dibine not: Günlük kategorisindeki yazılarımda sizlere şarkı da paylaşacağım. Bu yazının şarkısı burada